Կար-չկար մի գյուղ կար այնտեղ ապրում էին միամիտ մարդիկ: Մի գիշեր նրանցից մեկը նայեց երկնքին և մտածե տակառները շարել իրար վրա, բարձրանալ երկինք և մեկնել լուսին: ԵՎ ասա, – լսե՛ք, եկե՛ք, տակառները շարենք իրար վրա, ես բարձրանամ մեկնեմ լուսին: Այդպես աշտարակը շարեցին և տակառները վերջացավ: Վերևից մարդը գոռաց` մեկ հատ տակառ տվեք քիչ է մնացել հասնեմ լուսին:Գյուղացիներն ասացին, որ տակառ չկար, իսկ մարդը կանչեց վերևից և ասաց, ամենատակի տակառը հանեն տան և հենց հանեցին աշտարակը փուլ եկավ: Արևը սկսեց դուրս գալ, երկինքը կիսանարնջագույն դարձավ: Բոլորը կարծեցին, թե երկինքը վառվեց: Վազում էին գյուղացիները և գոռում. օգնեցեք՜, փրկեք՜, խնդրո՜ւմ ենք: Բոլորը վազեցին դույլերով և այդպես էլ ավարտվեց հեքիաթը:
Համբարձումյան Անի🪶 