Շա՜տ վաղուց երկրում կար ընդամենը մեկ եղանակ, որը հայտնի չէր, բայց միևնույն է մարդիկ ապրում էին շատ լավ, նրանք արդար էին, բարի ու խելացի: Այդպես անցավ որոշ ժամանակ, մինչև մի տղա ասաց.
-Բոլորը շատ վատն են, եթե վատը չեն ինչո՞ւ բոլորը իմ ուզածները չեն անում:
-Տղաս, -ասում էր նրա մայրիկը,- ախր բոլորը պարտավոր չեն քո ուզածներն անել:
-Իսկ ես ուզում եմ, որ բոլորը անեն այն, ինչ ես ուզում եմ, եթե համաձայն չես ես կհեռանամ:
-Բայց տղա՞ս:
Մայրիկը հասցրեց ասել միայն կես բառը և տղան արդեն հեռացավ:
Նա քայլեց երկար-երկա՜ր, մինչև հասավ մի ծայր, որտեղ ուրիշ եղանակ էր:
Տղան հարցրեց.
-Դու, ո՞ր եղանակն ես:
-Ե՜ս ձմեռն եմ,- բարձրաձայն ասաց տարվա եղնակը:
-Իսկ ինչպե՞ս ես դու առաջացել:
-Մի եղանկի ժամանակ բոլորը բարի էին արդար ու խելացի, երբ դու սկսեցիր քեզ վատ պահել, այդ ժամանակ էլ ես առաջացա:
-Իսկ ինչու՞ է քեզ մոտ ցուրտ:
-Ինձ մոտ ցուրտ է, որովհետև դու ոչ մեկին չէիր սիրում և չար էիր, իսկ չարությունից իմ մոտ ցրտել է:
-Իսկ, եթե ես բարիանա՞մ,- ասաց տղան:
– Ես ամառվանից հետո կգամ աշխարհ և այդ ժամանակ կտաքանա:
Եվ այսպես գոյություն ունեցավ երկու եղանակ՝ ամառ և ձմեռ:
Համբարձումյան Անի🪶 