Կանձրևե, տղա՛ս… Աշունը թաց է,

Թաց աչքերուն պես խեղճ խաբված սիրույն…:

Պատուհանն ու դուռը գնա գոցե

Եվ դեմըս եկուր նստիլ վեհագույն

Լռության մը մեջ…: Կանձրևե տղա՛ս…:

Կանձրևե՞ երբեմն հոգիիդ մեջ ալ,

Կմըսի՞ սիրտըդ, և կդողդըղա՞ս`

Խորհելով պայծառ արևին անցյալ,

Դռան մը ներքև գո՜ց ճակատագրին…:

Բայց կուլաս, տըղա’ս… Մութին մեջ հանկարծ

Ծանր արցունքներ աչքերդ կգլորին…:

Լա՛ց անմեղության արցունքը անդարձ,

Լա՛ց չգիտնալով, խեղճ, անգե՛տ տղաս,

Խե՜ղճ որսը կյանքին, ա՜հ, լա՛ց, որ մեծնաս…:

1. Բացատրի՛ր միտքը՝ Կանձրևե՞ երբեմն հոգիիդ մեջ ալ։

Կանձրևի երբեմն հոգուդ մեջ

Դա նշանակում է կանձրևի՞ երբեմն հոգուդ մեջ՝ կտխրե՞ս երբեմն

2. Ցույց տուր անձրևի և արտահայտված հոգեվիճակի կապը։

Անձրևը նման է արցունքների իսկ մարդը արցունք է թափում երբ տխուր է:

3. Ներկայացրո՛ւ բանաստեղծության ասելիք, միտքը։

Միշտ չէ, որ ամեն ինչ լավ և հարթ է ընթանում: Միշտ չէ, որ հոգուդ մեջ արև է և պայծառ, երբեմն լինում է անձրև և հոգիդ դողում է: