Երբ գիշերվա մութը ընկնում է աշխարհում, տանը տիրում է լռություն, ու այդ լռության մեջ սկսում է իջնել մի բան՝ աննկատ, բայց շատ լավ զգացվող։ Դրանք հուշերն են՝ մեղմ ու հանգիստ իջնում։ Սիրտը կարծես բացում է անցյալի դռները, և հին հիշողությունները գալիս են ու շրջապատում մեզ։
Հուշերը իջնում են, երբ ամեն ինչ հանգստանում է, երբ օրը ավարտվում է, և մեր մտքերը սկսում են ազատորեն թռչել դեպի այն ժամանակները, որոնք մենք չենք ուզում մոռանալ։ Հիշողությունները գալիս են ոչ թե ուժեղ և արագ, այլ հանգիստ, անխոս և նրբորեն՝ ինչպես բաց պատուհանից ներս եկող զով օդը։ Դրանք թույլ են տալիս մեզ վերհիշել ամենալավ պահերը՝ սիրո, ուրախության կամ նույնիսկ ցավի։
Համբարձումյան Անի🪶 