Արևելյան մի քաղաքում ամառվա միջօրեի շոգին փողոցում՝ պատի ստվերում, պառկած էր մի դերվիշ: Ցնցոտիների մեջ դերվիշը պառկել էր մայթի լայնքին՝ նվաղուն աչքերը կիսափակ: Քաղաքապետ իշխանը՝ հպարտ ու վեհ, հագած ճոխ ու զարդարուն, գալիս էր դանդաղ քայլերով, շրջապատված շքախմբով: Փողոցում մարդիկ ոտքի էին կանգնում, կպչում պատերին և խոնարհ գլուխ տալիս անցնող իշխանին: Շքախմբի առաջնորդը, գավազանը թափահարելով, գոռաց դերվիշի վրա.

– Ի՞նչ ես մեկնվել մայթին, ճանապարհը բռնել: Չե՞ս տեսնում՝ ո՛վ է գալիս. վե՛ր կաց, անպատկա՛ռ:

– Ես միայն ինձնից մեծի առաջ ոտքի կկանգնեմ, – անվրդով պատասխանում է դերվիշը:

Քաղաքապետը լսում է դերվիշի պատասխանը և հետաքրքրված մոտենում է նրան և հարցնում.

– Մի՞թե ես քեզնից մեծ մարդ չեմ:

– Իհարկե ո՛չ: Քեզնից բարձր դեռ շատ աստիճաններ կան: Այո, թե ոչ:

– Այո՛:

-Դու քաղաքապետ իշխան ես, գիտեմ: Որ բարձրանաս, ի՞նչ պիտի դառնաս,- հարցնում է դերվիշը:

-Նահանգապետ, – պատասխանում է քաղաքապետը:

-Հետո՞:

– Հետո՝ վեզիր:

– Հետո՞:

– Փոխարքա:

– Հետո՞:

– Սահմանը սա է: Մեր բոլորի վրա շահն է: Նա է ամենից մեծը:

– Ասենք թե շահ դարձար, հետո՞, – հարցնում է դերվիշը:

– Հոտո՝ ոչինչ,- պատասխանում է քաղաքապետը:

-Ահա այդ ոչինչը ես եմ: Ոտքերիս տակից անցի՛ր, և գնա՛ քո ճանապարհը, – նույն անվրդովությամբ պատասխանում է և նվաղուն աչքերը գոցում:

Գավազան — посох

Շքախումբ — свита

Փոխարքա — наместник

В одном восточном городе в летний полдень на улице у теней стены лежал один дервиш. Лежал дервиш в лохмотье по ширине тратуара с помутневшами полузакрытами глазами. Городоначальник принц гордый и величественный, роскошно одетый, шёл медленными шагами, окружённый свитой. На улице люди вставали на ноги, принимались к стенам и склоняли головы к проходящего принца. Лидер свиты треснул посох накричал на держишь.

– Почему ты лёг на тротуар и завхватил дорогу. Не видишь кто идёт встань невоспитанный.

-Я встану только перед тем кто выше меня-неевозмутимо ответил дервиш.

Городоначальник услышал ответ дервиша и любопытно подошёл к нему и спросил.

-Разве я не выше тебя?

-Конечно нет. Есть много должностьей выше твоего. Да или нет?

-Да.

-Ты городоначальник принц, знаю. Когда поднимешся кем станешь?-спросил дервиш.

-Губернатор- ответил городоначальник.

-А потом?

-Потом визирь.

-А потом?

-Потом?

-Наместник.

-Потом?

-Это граница. Шах на нас всех он самый высокий.

-Допустим шагом стал а потом? -спросил дервиш.

-Потом нечего.-ответил городоначальник.

-Это ничто и есть я. Уйди у меня под ногами и иди своей дорогой — отвечает он с тем же безразличием и помутневшами глазами.