Սարի լանջին, ժայռի տակ,
Ջուր էր բըխում սառնորակ
Ու ցրվելով խոտերում
Իզուր ճահիճ էր դառնում։
Նրա առջև մի խոր գուշ
Շինեց հովիվն ու անուշ
Խաղ ասելով նա տարավ
Ջրեց հոտը իր ծարավ։
Պախրեն անցավ էն սարից`
Շոգից հանած չոր լեզուն,
Կուշտ-կուշտ խմեց աղբյուրից,
Ապա նայեց աստծուն։
Անցվորն եկավ տոթակեզ,
Սառն աղբյուրին որ հասավ,
Գըլխարկն առավ ու չոքեց՝
Խմեց, սիրտը հովացավ։
Ու տվավ իր օրհնանքը
Անցվոր մարդը էն բարի.
«Քո շինողի օր-կյանքը
Ջրի նման երկարի՜…»
Այս բանաստեղծության իմաստը բարությունն ու լավ, ճիշտ արարքն է: Բացի նրանից, որ աղբյուրը միայն իրեն ծառայի հովիվն այնպես արեց, որ այն պահպանվեց դեռ երկար ժամանակ և օգուտ տվեց այլ շատ անձնավորությունների, իսկ իր լավության փոխարեն նա օրհնանքներ և շնորհակալության փոխադարձ խոսքեր ստացավ:
Համբարձումյան Անի🪶 