ՏՈ՛ՒՐ ՀԱ ՏՈ՛ՒՐ

Մարդ մը անընդհատ կ’աղօթէր Աստուծոյ ու կը խնդրէր.

-Աստուա՜ծ, գոնէ անգամ մըն ալ ինծի՛ տուր, ի՞նչ կ՚ ըլլայ։ Տո՜ւր, որպէսզի

քիչ մըն ալ ես մարդավարի* ապրիմ։

Աստուծոյ հրեշտակներէն մէկուն խիղճը կը տանջէ։ Ան

կ’երթայ Բարձրեալին* քով ու կ’ըսէ.

-Տէ՜ր Աստուած, ոչ ոք խնդրանքով այդքան կ’աղօթէ Քեզի։ Մեղք է ան։

Անգամ մըն ալ այդ Մարդուն տուր։

-Ըսելիք չունիմ, կ’օգնեմ, կու տամ։ Բայց բազկաթոռին վրայ երինկուբատորկնցեր է ու

կ’ըսէ՝ տո՛ւր հա տո՛ւր։ Նման մէկուն ինչպէ՞ս տամ։ Անիրաւը գոնէ տեղէն

վեր ելլէր, գործ մը ընէր, ես ալ օգնէի՝ տայի…։

Տու’ր հա տու’ր 

Մի մարդ անընդհատ աղոթում էր Աստծուն և խնդրում.

֊Աստվա՜ծ, գոնե մի անգամ էլ ինձ տուր, ի՞նչ կլինի։ Տո՜ւր, որպեսզի մի քիչ էլ ես մարդավարի ապրեմ։

Աստծու հրեշտակներից մեկի խիղճը տանջում է։Նա գնաց Բարձեալի մոտ և ասաց.

֊Տե՜ր Աստված, ոչ ոք այդքան խնդրանքով չի աղոթել ձեզ։ Մեղք է նա։

Մի անգամ էլ այդ մարդուն տուր։

֊Ասելիք չունեմ, կօգնե’մ,  կտամ։ Բայց բազկաթոռին պառկել է ու ասում է` տո՛ւր հա տո՛ւր։ Նման մեկին ինչպե՞ս տամ։ Անիրավը գոնե տեղից վեր կենար, մի գործ աներ, ես էլ օգնեի` տաի։